Ταλεϊράνδος

(Talleyrand ή Taleyrand). Προσωνυμία που πήραν στις αρχές του 12ου αι., πολλά μέλη του γαλλικού ηγεμονικού οίκου των Περιγκόρ. Από την οικογένεια αυτή τα αξιολογότερα μέλη ήταν: 1. Ερρίκος (1599 – 1626). Αρχιιματιοφύλακας του Λουδοβίκου ΙΓ’. Πήρε μέρος σε συνωμοσία εναντίον του Ρισελιέ και καταδικάστηκε σε αποκεφαλισμό. Ο δήμιος, που ήταν αδέξιος, δεν κατόρθωσε να τον αποκεφαλίσει παρά μόνο μετά το 36o χτύπημα με τον πέλεκυ. 2. Περιγκόρ Αλέξανδρος Αγγελικός (1736 – 1821). Ιεράρχης. Διετέλεσε ιερέας των ανακτόρων και αργότερα επίσκοπος της Ρενς. Ασχολήθηκε με τα οικονομικά προβλήματα, ίδρυσε έναν οργανισμό παροχής δανείων στη Ρενς και πρώτος αυτός έκανε γνωστή τη ράτσα προβάτων Μερινός στην Καμπανία. Το 1789 ήταν μέλος της Συνέλευσης των Τάξεων. Το 1808 χρημάτισε προσωπικός ιερέας του εξόριστου Λουδοβίκου IH’. Μετά την παλινόρθωση ήταν επικεφαλής της επιτροπής για τα εκκλησιαστικά πράγματα η οποία επανέφερε σε ισχύ το Κονκορδάτο (1817). Για τον ζήλο και τις ικανότητές του ο πάπας του απένειμε τον τίτλο του καρδινάλιου και τον διόρισε αρχιεπίσκοπο του Παρισιού. 4. Περιγκόρ - Ηλίας (1301 – 1364). Καρδινάλιος. Άσκησε μεγάλη επιρροή στην παπική αυλή και στην υποστήριξή του οφείλεται η εκλογή 3 παπών: Βενέδικτος IB’, Κλήμης ΣΤ’ και Ουρβανός E’. Διετέλεσε λεγάτος της Αγίας Έδρας στη Γαλλία και με την ιδιότητά του αυτή προσπάθησε να συμφιλιώσει τη Γαλλία με την Αγγλία. 5. Περιγκόρ Σαρλ Μορίς (1754 – 1838). Πολιτικός. Ευφυέστατος, βαθύτατα σκεπτικιστής, ικανότατος να επηρεάζει την πορεία των γεγονότων, ήταν ίσως ο περισσότερο αμφιλεγόμενος, αλλά και ο πιο ενδιαφέρων διπλωμάτης της εποχής του. Δευτερότοκος αριστοκρατικής και πλούσιας οικογένειας, στράφηκε προς εκκλησιαστικές σπουδές, έγινε ιερέας το 1779, και 10 χρόνια αργότερα επίσκοπος του Oτέν. Αντιπρόσωπος στις Γενικές Τάξεις, διακρίθηκε γρήγορα υποστηρίζοντας τα συνταγματικά δικαιώματα και υποχρεώσεις του κλήρου και χειροτονώντας τους πρώτους επισκόπους, που ορκίστηκαν πίστη στο δημοκρατικό καθεστώς. Στάλθηκε αργότερα (1792) στο Λονδίνο με διπλωματική αποστολή και επειδή κατηγορήθηκε για αντεπαναστατικές ενέργειες στη Συμβατική Συνέλευση έμεινε στο εξωτερικό έως το 1796. Μετά την επιστροφή στην πατρίδα του, ο Μπαράς του προσέφερε το υπουργείο Εξωτερικών, θέση που του ταίριαζε εξαιρετικά και όπου του δόθηκε η ευκαιρία να δείξει όλες τις αναμφισβήτητες ικανότητές του. Ο Ναπολέοντας τον διατήρησε στη θέση αυτή, που ο Τ. κράτησε έως το 1807 (το προηγούμενο έτος πήρε τον τίτλο του δούκα του Μπενεβέντο), όταν μολονότι παρέμεινε στον κύκλο του αυτοκράτορα ως ιδιαίτερος σύμβουλος, άρχισε να ξεχωρίζει γρήγορα την προσωπική του θέση από την επίσημη και να συνεννοείται μυστικά με τον Αλέξανδρο A’ της Ρωσίας. Το 1809 έπεσε απροκάλυπτα σε δυσμένεια, έπειτα όμως από την καταστρεπτική εκστρατεία της Ρωσίας, ο Ναπολέοντας του προσέφερε πάλι το υπουργείο Εξωτερικών, αλλά ο Τ. απέφυγε να το δεχτεί· βέβαιος ότι η αυτοκρατορία θα ανατρεπόταν γρήγορα, είχε προσχωρήσει ανοιχτά στην παράταξη των Βουρβόνων. Σε αυτόν οφείλεται κατά μεγάλο μέρος η παλινόρθωση και η επάνοδος της Γαλλίας του Λουδοβίκου IH’ μεταξύ των μεγάλων δυνάμεων. Ο βασιλιάς τον ονόμασε πρόεδρο της κυβέρνησης (1815). Ξαναγύρισε στη διπλωματία το 1830 ως πρεσβευτής στο Λονδίνο, όπου έμεινε έως το 1834. O Ταλεϊράνδος (εδώ σε πίνακα του Φρ. Ζεράρ) ήταν ο πιο ενδιαφέρων διπλωμάτης της εποχής του. (Μπερύ, Μουσείο του πύργου του Βαλανσαί).